Avenanten tegen bijkomend loon

Soms vragen we ons af waar de Raad van State voor dient. Een van de eerste wetsvoorstellen die tijdens deze nieuwe regeerperiode werd ingediend, is bedoeld om het misbruik van avenanten bij arbeidsovereenkomsten voor deeltijdse prestaties te bestrijden. Wettelijk mogen er immers maandelijks 12 bijkomende uren worden gepresteerd boven op de overeengekomen uurregeling zonder dat daarvoor bijkomend loon moet worden betaald.

Een werkgever die een deeltijdse werknemer langer laat werken dan wat in de arbeidsovereenkomst is opgenomen, moet geen bijkomend loon betalen voor de eerste twaalf overuren. De verleiding is dan ook groot om, wanneer dat maximum is bereikt, een avenant bij de oorspronkelijke arbeidsovereenkomst te sluiten, of zelfs een nieuwe overeenkomst.

Vooruit vraagt daarom om in de wet betreffende de arbeidsovereenkomsten een artikel op te nemen dat luidt als volgt: “Indien tijdens een periode van een trimester, de in de arbeidsovereenkomst overeengekomen arbeidsregeling 4 maal of meer werd aangepast via een bijblad of een aparte overeenkomst van bepaalde duur, en daardoor het volume van de arbeidsprestaties meer dan 36 uren de in de arbeidsovereenkomst overeengekomen arbeidsduur overschrijdt, wordt de wekelijkse arbeidsduur in die arbeidsovereenkomst vanaf dat trimester verhoogd met het aantal in dat trimester gepresteerde uren bovenop de initieel overeengekomen arbeidsregeling gedeeld door 13.”

Dezelfde tekst werd in juli 2019 al eens ingediend en afgewezen door de Raad van State wegens een gebrek aan nauwkeurigheid en rechtszekerheid en wel in die mate dat de raad weigerde om hem verder te onderzoeken.
Lees meer